De enige manier waarop ik concreet kon bijdragen aan moeders herdenking, was zorgen voor een grafsteen. Die ontbrak nog. Mijn vermoeden was dat de familie hier zelf niet de financiële middelen voor had. Zomaar voorstellen een grafsteen voor ze te kopen, durfde ik niet. Wie weet hoe gevoelig dit lag (ik realiseer me dat ik weinig weet over de Indonesische cultuur en omgangsvormen). Een grafsteen bleek omgerekend nog geen twintig euro te kosten, dus waar hadden we het over. Maar voor hun maatstaven was dat een godsvermogen. Voor mij slechts…
Read MoreEen bed van rozen, jasmijn en orchideeën
